50 ปี ที่ผ่านมา เมื่อก่อนพื้นที่บริเวณที่ข้าพเจ้าได้อาศัยอยู่นั้นเต็มไปด้วยป่าไม้หนาทึบ มีต้นไม้น้อยใหญ่มากมาย มีสัตว์ป่าอาศัยอยู่ในป่าบริเวณใกล้ ๆ บ้าน เช่น กระจง กระรอก หมูป่า ชะมด ลิง ชะนี ไก่ป่า หมี ช้าง และนกชนิดต่าง ๆ มากมาย สัตว์เหล่านี้ล้วนอาศัยอยู่บริเวณป่าที่ข้าพเจ้าอาศัยอยู่ แต่ไม่ได้ทำอันตรายแต่อย่างใด เพราะครอบครัวของข้าพเจ้าและชาวบ้านให้ใช้วิธีเอาตัวรอดโดยการสร้างบ้านด้วยตอไม้ขนาดใหญ่มาทำเสาบ้าน เพราะตอขนาดใหญ่จะปลอดภัยจากการรื้อถอนของช้างป่า และสัตว์ร้ายต่าง ๆ เช่น เสือ หมี
ข้าพเจ้าได้อพยพมาอยู่ในพื้นที่นี้เมื่อ 36 ปีที่แล้ว แต่ป่าและสัตว์เหล่านี้ได้อาศัยอยู่ก่อนแล้ว เท่ากับว่าข้าพเจ้าและชาวบ้านบริเวณนั้นมาบุกรุกพื้นที่ของพวกเค้านั่นเอง ตอนนั้นมีชาวบ้านอาศัยอยู่เพียงไม่กี่หลังคาเรือน ไม่มีรถ ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีถนน ไม่มีอะไรทั้งนั้น นอกจากป่าไม้และสัตว์ป่า ต้องอาศัยยางไม้จากต้นไม้มาทำเชื้อเพลิง ต้องเดินลัดเลาะชายป่าเพื่อไปมาหาสู่กัน และต้องเดินในเวลากลางวันเท่านั้น เพราะถ้าเดินในเวลากลางคืนจะไม่ปลอดภัยจากสัตว์ป่า ชาวบ้านได้เข้าป่าหาของป่าและสัตว์ป่ามาเป็นอาหาร หาสมุนไพรมาเป็นยารักษาโรค หาใบไม้ ต้นไม้สร้างเป็นที่อยู่อาศัย ชาวบ้านมีกันไม่กี่ครัวเรือน จึงรักกันช่วยเหลือกันเหมือนพี่เหมือนน้อง ส่วนครอบครัวของข้าพเจ้านั้นได้ย้ายถิ่นฐานมาจาก จ.พัทลุง เมื่อปี พ.ศ. 2518 โดยการอพยพครั้งนั้นใช้การเดินเท้าลัดเลาะเทือกเขาและชายป่าใช้เวลาหลายวันกว่าจะถึง เพราะการเดินทางลำบากมาก เจอทั้งฝนตกทั้งปืนเขา อีกทั้งต้องแบกต้องหาบสัมภาระอีกด้วย แม่ของข้าพเจ้าเล่าว่า พี่สาวคนโตของข้าพเจ้าได้อุ้มข้าพเจ้าและทำตกลงพื้นดินเพราะฝนตกหนักทางเดินลื่น ตอนนั้นข้าพเจ้าคลอดได้เพียง 1 อาทิตย์ พี่สาวของข้าพเจ้าตกใจมากและร้องบอกแม่ว่า “น้องตกลงพื้นตายเสียแล้ว” เพราะข้าพเจ้าได้นิ่งสลบไป แต่ยังโชคดีที่ข้าพเจ้ายังมีชีวิตรอดมาได้ หลังจากนั้นน้าชายของข้าพเจ้าได้ใส่ข้าพเจ้าในชะลอมและหาบข้าพเจ้าพร้อมกับสัมภาระเดินทางต่อระหว่างเดินทางพบความลำบากและอันตรายมากมาย จนในที่สุดก็มาถึง อ.บางขัน จ.นครศรีธรรมราช แต่การเดินทางครั้งนั้นข้าพเจ้าได้สูญเสียพี่ชายไป เพราะโดนฝนจนป่วยหนัก ไม่มีหมอรักษาได้แต่ใช้สมุนไพร จนไม่สามารถรักษาให้หายได้ พี่ชายของข้าพเจ้าจึงจากไป พ่อกับแม่ของข้าพเจ้าเล่าว่า ต้องเดินทางแบบนี้หลายครั้ง เพราะตอนนั้นมีพวกคอมมิวนิสต์อาศัยอยู่ในป่าแถบนั้นด้วย บางทีก็มีชาวบ้านถูกฆ่าตายโดยหาว่าเป็นสายลับของราชการ ทั้งที่ชาวบ้านไม่รู้เรื่องเลย เหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นบ่อยจนพ่อต้องพาครอบครัวไปหลบที่ จ.พัทลุง ระยะหนึ่ง จนเวลาผ่านไปพ่อก็จำเป็นต้องกลับมาเพราะตอนนั้นข้าวที่ปลูกไว้ในไร่เริ่มเกี่ยวได้และสุขงอม ต้องรีบกลับมาเก็บเกี่ยวข้าวเพราะข้าวสุกงอมและจะร่วงหล่นลงพื้นดินหมด จึงไม่มีข้าวกินตลอดปี เพราะปีหนึ่งปลูกข้าวได้เพียงครั้งเดียว พ่อเล่าว่า เกี่ยวข้าวไปก็ต้องคอยหลบระเบิดหลบกระสุนปืนอยู่ตลอดเวลา เพราะทางการได้ส่งเฮลิคอปเตอร์มาปล่อยระเบิด ปล่อยกระสุนเป็นระยะเพื่อปราบปรามผู้ก่อการร้ายคอมมิวนิสต์ เหตุการณ์เป็นแบบนี้อยู่ระยะเวลาหนึ่งจนพ่อเกี่ยวข้าวเสร็จ แต่ชาวบ้านก็ยังถูกฆ่าตายอยู่เรื่อย ๆ จนสร้างความหวาดกลัวให้กับครอบครัวข้าพเจ้าและชาวบ้านคนอื่น ๆ อยู่ไม่น้อยจนไม่มีใครกล้าอพยพมาสร้างบ้านเรือนอาศัยอยู่ระยะนั้น
จนเวลาผ่านไปทางการก็ได้ปราบปรามอย่างจริงจัง จนทำให้ชาวบ้านอยู่กันอย่างสงบและเริ่มมีการอพยพมาอาศัยสร้างบ้านเรือนกันมากขึ้น พ่อของข้าพเจ้าก็เช่นกันเดินทางกลับไปพัทลุงเพื่อชักชวนญาติ ๆ ให้มาอยู่ด้วย และได้แบ่งเนื้อที่ให้ญาติพี่น้องสร้างที่อยู่อาศัยและเนื้อที่ทำไร่เลื่อนลอย เพื่อปลูกข้าวและยางพาราซึ่งยึดเป็นอาชีพหลัก สมัยนั้นใครมีอะไรก็จะนำมาแลกเปลี่ยนกันโดยไม่มีการซื้อขายเพราะเงินนั้นหายาก แต่พืชผักและกุ้งหอยปูปลานั้นหาง่ายกว่า และมีความจำเป็นมากกว่า เงินจึงมีค่าน้อยเพราะถึงจะมีเงินก็ไปใช้จ่ายลำบากมาก ตลาดอยู่ไกลโขหลายร้อยกิโลเมตร สู้ที่จะปลูกผักกินเอง หาของป่า สัตว์ป่า มาแลกเปลี่ยนกันสะดวกและดีกว่ามาก เพราะในไร่ในนาเต็มไปด้วยพืชผักและอาหารอุดมสมบูรณ์ ฝนตกตามฤดูกาล ไม่ต้องพึ่งพาสารเคมี เป็นระบบห่วงโซ่อาหารเป็นวงจรชีวิตตามธรรมชาติ เป็นระบบนิเวศน์ที่มีความสมดุลตามธรรมชาติโดยไม่ต้องพึ่งพาปุ๋ยเคมีหรือสารเคมี เพราะน้ำในลำห้วยลำธารใช้ดื่มกินได้ตลอดทั้งปี
เวลาผ่านไปมีการอพยพมาสร้างถิ่นฐานที่อยู่อาศัยมากขึ้นเรื่อย ๆ เริ่มมีการบุกรุกแผ้วถางป่าเพื่อทำไร่เลื่อนลอย ปลูกพืชผักและยางพาราเพิ่มมากขึ้น จนกลายเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งของ อ.บางขัน จ.นครศรีธรรมราช
เวลาผ่านไปวิถีชีวิตชาวบ้านก็เริ่มเปลี่ยนไป จากเคยเป็นหมู่บ้านเล็ก ๆ ก็เริ่มขยายขึ้น ผู้คนก็เริ่มเพิ่มมากขึ้น การบุกรุกแผ้วถาง การทำลาย การซื้อขายพื้นที่ การปลูกพืชเศรษฐกิจ และการซื้อขายก็เริ่มขึ้นแทนการแลกเปลี่ยน เริ่มมีถนนเล็ก ๆ มีรถจักรยาน มีรถมอเตอร์ไซด์ มีแม่ค้า ร้านค้า ที่จับจ่ายซื้อของกันได้ ค่าของเงินเริ่มมีมากขึ้นและเพิ่มมากขึ้น
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น